DUCH ŚWIĘTY

I JEGO DZIAŁANIE W KOŚCIELE

Duch Święty to Trzecia Osoba Trójcy Przenajświętszej. Posłany od Ojca i Syna stanowi podstawę zaistnienia i realizacji życia chrześcijańskiego.
Duch Święty jest Tajemnicą. Obecny w akcie stwórczym jako „Duch Boży unoszący się nad bezmiarem wód” (Rdz 1,2), jawił się w Starym Testamencie niejako „zamiast Boga samego”, przygotowując historię ludzką na przyjście Mesjasza.
W Nowym Testamencie, z chwilą objawienia Osoby Syna Bożego, okazuje się On jako „Ktoś Drugi” względem Jednorodzonego Syna i jako „Ktoś Trzeci” względem Boga Ojca. Objawiony w „czasach ostatecznych”, zapoczątkowanych odkupieńczym Wcieleniem Słowa, jako Bóg – Duch Święty na równi z Ojcem i Synem odbiera uwielbienie i chwałę (KKK 686.689)

.
Całe wydarzenie mesjańskie dokonało się w Duchu Świętym. W Jego mocy Jan Chrzciciel głosił bliskie przyjście Chrystusa (Łk 1,17), w Nim też Maryja – Niepokalanie Poczęta Dziewica stała się Matką Syna Bożego (Łk 1,26-38). Chrystus, tzn. „Namaszczony”, stając się człowiekiem, w Duchu Świętym istniał, głosił, działał i dokonał dzieła Odkupienia. Duch Święty nieustannie zaświadczał prawdę o Boskim Synostwie Chrystusa i objawił obecność Boga w Jezusie z Nazaretu.
Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami?» – mówili pełni zdumienia i podziwu. «Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże». Zdumiewali się wszyscy i nie wiedzieli, co myśleć: «Co ma znaczyć?» – mówili jeden do drugiego. «Upili się młodym winem» – drwili inni. Wtedy stanął Piotr razem z Jedenastoma i przemówił do nich donośnym głosem: «Mężowie Judejczycy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, przyjmijcie do wiadomości i posłuchajcie uważnie mych słów! Ci ludzie nie są pijani, jak przypuszczacie, bo jest dopiero trzecia godzina dnia, ale spełnia się właśnie to, co powiedział prorok Joel. (Dz 2,1-16).
Posłannictwem Ducha Świętego – Parakleta zesłanego na Apostołów zgromadzonych w Wieczerniku w dniu Pięćdziesiątnicy (Dz 2,1-4) – jest przypominanie wszystkiego, co mówił i czynił Jezus. W ten sposób prowadzi On Kościół do poznania i życia w pełnej prawdzie (J 14,16): z mojego weźmie i wam objawi”(J 16,14).
Po Wniebowstąpieniu Syna do Ojca w Duchu Świętym realizuje się dalsza historia zbawienia (J 16,5-15). Duch Święty jest trwale obecny w Kościele i w świecie. W jego mocy sprawowane są sakramenty święte, składana jest Ofiara Eucharystyczna i głoszona jest nauka Jezusa (Dz 4,30; 5,42; 6,7). On ożywia, jednoczy i uświęca Kościół, jest źródłem jego apostolskiego działania, kieruje misjami (Dz 13,2.4), działa w urzędach Kościoła (Dz 6,3; 13,2.9); przygotowuje Paruzję (Ap 22,17) i daje pewność zmartwychwstania (Rz 8,911.19.21.23); w członkach Kościoła zaś rodzi wiarę i rozwija życie nadprzyrodzone.
Kiedy zaś dopełniło się dzieło, którego wykonanie Ojciec powierzył Synowi na ziemi (por. J 17,4), zesłany został w dzień Pięćdziesiątnicy Duch Święty, aby ustawicznie uświęcał Kościół i aby w ten sposób wierzący mieli przez Chrystusa w jednym Duchu dostęp do Ojca (por. Ef 2,18). On to właśnie jest Duchem życia, czyli źródłem wody tryskającej na życie wieczne (por. J 4,14; 7,38n), przez Niego Ojciec ożywia ludzi umarłych na skutek grzechu, zanim wskrzesi w Chrystusie ich śmiertelne ciała (por. Rz 8,10n). Duch mieszka w Kościele, a także w sercach wiernych jak w świątyni (por. 1Kor 3,16, 6,19), w nich przemawia i daje świadectwo przybrania za synów (por. Gal 4,6; Rz 8,15n.26). Prowadząc Kościół do wszelkiej prawdy (por. J 16,13) i jednocząc go we wspólnocie i w posłudze, obdarza go rozmaitymi darami hierarchicznymi i charyzmatycznymi i za ich pomocą kieruje nim oraz przyozdabia swoimi owocami (por. Ef 4,11n; 1Kor 12,4; Gal 5,22). Mocą Ewangelii utrzymuje Kościół w ciągłej młodości, ustawicznie go odnawia i prowadzi do doskonałego zjednoczenia z Oblubieńcem. Albowiem Duch i Oblubienica mówią do Pana Jezusa „Przyjdź!” (por. Ap 22,17).
W ten sposób cały Kościół ukazuje się jako “lud zjednoczony jednością Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (KK 4).
Prawda o uświęcającej roli Ducha świętego w Kościele i w sercach poszczególnych ludzi, zakorzeniona w Biblii i nauce Ojców Kościoła, zawsze była obecna w świadomości chrześcijan. Źródłem poznania nauki Kościoła na temat Ducha Świętego jest głównie liturgia, zwłaszcza sprawowanie sakramentów świętych, oraz hymn „O Stworzycielu Duchu, przyjdź” i Sekwencja “Przybądź, Duchu Święty”. Wśród dokumentów Urzędu Nauczycielskiego godnym uwagi w tym względzie są: Katechizm Soboru Trydenckiego, encyklika Leona XIII Divinum illud munus (9.V.1897), dokumenty Soboru Watykańskiego II, encyklika Jana Pawła II Dominum et Vivificantem
(18.V.1986) oraz Katechizm Kościoła katolickiego (11.X.1992).

Duch Święty i Kościół (Z Katechizmu Kościoła Katolickiego):
Posłanie Chrystusa i Ducha Świętego wypełnia się w Kościele, Ciele Chrystusa i Świątyni Ducha Świętego. To wspólne posłanie włącza już idących za Chrystusem do Jego komunii z Ojcem w Duchu Świętym: Duch przygotowuje ludzi, uprzedza ich swoją łaską, aby pociągnąć ich do Chrystusa. On ukazuje im zmartwychwstałego Pana, przypomina im Jego słowa i otwiera ich umysły na zrozumienie Jego Śmierci i Jego Zmartwychwstania. Uobecnia im misterium Chrystusa, szczególnie w Eucharystii, aby pojednać ich z Bogiem i doprowadzić do komunii z Nim, aby przynosili “obfity owoc” (J 15,5.8.16).
W ten sposób posłanie Kościoła nie dodaje niczego do posłania Chrystusa i Ducha Świętego, ale jest jego sakramentem. Całą swoją istotą i we wszystkich swoich członkach Kościół jest posłany, aby głosić i świadczyć, aktualizować i upowszechniać misterium komunii Trójcy Świętej.
Wszyscy, którzy otrzymaliśmy jednego i tego samego Ducha, to znaczy Ducha Świętego, jesteśmy zespoleni między sobą i z Bogiem. Chociaż brani pojedynczo jesteśmy liczni, a Chrystus sprawia, że Duch Ojca i Jego Duch zamieszkuje w każdym z nas, to jednak ten jedyny i niepodzielny Duch prowadzi do jedności tych, którzy różnią się między sobą… i sprawia że wszyscy okazują się jedno w Nim. Jak moc świętego człowieczeństwa Chrystusa sprawia, że wszyscy, w których jest ona obecna, tworzą jedno ciało, myślę, że w ten sam sposób Duch Boży, który mieszka we wszystkich, jeden i niepodzielny, prowadzi wszystkich do duchowej jedności (Św. Cyryl Aleksandryjski).
Ponieważ Duch Święty jest namaszczeniem Chrystusa, Chrystus – Głowa Ciała – rozlewa Go na swoje członki, aby je karmić, uzdrawiać, ustalać ich wzajemne funkcje, ożywiać, posyłać, by dawały świadectwo, włączać je do swojej ofiary składanej Ojcu i do swojego wstawiennictwa za cały świat. Przez sakramenty Kościoła Chrystus udziela członkom swego Ciała Ducha Świętego i Uświęciciela.
“Wielkie dzieła Boże”, ofiarowane wierzącym w sakramentach Kościoła, przynoszą swoje owoce w nowym życiu, w Chrystusie, według Ducha.
“Duch przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami” (Rz 8,26). Duch Święty, Sprawca dzieł Bożych, jest Nauczycielem modlitwy.

W skrócie
“Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: <Abba, Ojcze!>” (Ga 4,6).
Od początku aż do wypełnienia czasu Bóg, posyłając swego Syna, posyła zawsze swego Ducha: Ich posłanie jest wspólne i nierozdzielne.
W pełni czasu Duch Święty wypełnia w Maryi wszystkie przygotowania na przyjście Chrystusa do Ludu Bożego. Przez działanie w Niej Ducha Świętego Ojciec daje światu Emmanuela, “Boga z nami” (Mt 1,23).
Syn Boży w czasie swego Wcielenia jest konsekrowany na Chrystusa (Mesjasza) przez namaszczenie Duchem Świętym.
Przez swoją Śmierć i swoje Zmartwychwstanie Jezus zostaje ustanowiony w chwale Panem i Chrystusem (Dz 2,36). Ze swojej Pełni wylewa On Ducha Świętego na Apostołów i Kościół.
Duch Święty, którego Chrystus – Głowa Ciała – wylewa na swoje członki, buduje, ożywia i uświęca Kościół, będący sakramentem komunii Trójcy Świętej i ludzi.

O Duchu Świętym nie wystarczy tylko mówić, ale Ducha trzeba przede wszystkim słuchać (Ap 2,7.11.17.29; 3,6.13.22). O Duchu Prawdy nie wystarczy tylko teoretyzować, ale przede wszystkim należy Go gorąco przyzywać i prosić o Niego, jak prosił Jezus Ojca (J 14,16), trzeba się na Niego otwierać. Mówienie o Duchu Świętym powinno przeradzać się w żarliwe przywoływanie Ducha. Mówienie o Duchu Świętym powinno przypominać nam, kim jest Duch Święty i jaki sens miała i ma nasza inicjacja chrześcijańska w czasie której otrzymaliśmy Ducha Pana (Dz 2,38). To przypominanie jest bardzo ważne, ponieważ sakramenty inicjacji chrześcijańskiej przyjęli w niemowlęctwie (chrzest) i dzieciństwie lub wczesnej młodości (bierzmowanie). Należy przeżyć te sakramenty świadomie i przyjąć zobowiązania, jakie z nich płyną. Potrzebne jest nam „doświadczalne przeżycie działania Ducha, który był dany w sakramencie inicjacji”. Polega ono na doświadczeniu mocy Ducha już otrzymanego.

Literatura:
Leksykon Duchowości Katolickiej, Lublin – Kraków 2002
Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna o Kościele, Poznań 2002 Katechizm Kościoła Katolickiego, Poznań 2002
Ks. Józef Kudasiewicz, Duch Święty w życiu chrześcijańskim,
Kielce 1998

O. Józef Łaski OFMCap

KALENDARZ LITURGICZNY

19.03 – UROCZYSTOŚĆ ŚW. JÓZEFA, oblubieńca NMP,  Patrona Koscioła Powszechnego

WIELKI TYDZIEŃ

25.03 – NIEDZIELA PALMOWA MĘKI PAŃSKIEJ
26.03 – WIELKI PONIEDZIAŁEK
27.03 – WIELKI WTOREK
28.03 – WIELKA ŚRODA

ŚWIĘTE TRIDUM PASCHALNE

29.03 – WIELKI CZWARTEK – MSZA WIECZERZY PAŃSKIEJ
30.03 – WIELKI PIĄTEK
31.03 – WIELKA SOBOTA

WIADOMOŚCI DLA WSPÓLNOTY FZŚ

Intencja modlitwy obowiązująca Wspólnotę w marcu 2018 roku:

O nowe powołania do FZŚ, błogosławieństwo Boże dla Wspólnoty Miejscowej FZŚ
i Wspólnoty w Gdyni Demptowo

W czwartki o godz. 17.30 nabożeństwo ku czci św. Franciszka, poprzedzone modlitwą Różańcową

W piątki o godz. 17.30 – modlitwa Różańcowa lub nabożeństwo, po wieczornej Mszy św. – Nieszpory
15.03 – WIELKOPOSTNY DZIEŃ SKUPIENIA – godz. 17.oo MODLITWA RÓZAŃCOWA, NABOŻEŃSTWO KU CZCI ŚW.  FRANCISZKA, MSZA ŚW. , DROGA KRZYŻOWA
19.03 – Spotkanie Rady wspólnoty FZŚ – godz. 9.00 /poniedziałek/
25.03 – Spotkanie formacyjne w salce – godz. 14.30,  Msza św. – godz. 16.00,

TERCJARZ – MIESIĘCZNIK FRANCISZKAŃSKIEGO ZAKONU ŚWIECKICH W BRODNICY.
Redakcja: s. Bożenna Chełkowska; Materiały pomocnicze: „Posiąść Ducha Pańskiego”
Konferencje do formacji ciągłej na 2018 rok
Opieka merytoryczna: O. Sylwester Brzeziński OFM.
Adres: Klasztor Franciszkanów, ul. Sądowa 5a, 87 – 300 BRODNICA, tel. 56 498 25 07.
Adres strony: www.fzsbrodnica.franciszkanie.pl