Tercjarz nr 01/2020

6 stycznia 2020 Wyłączono przez Jerzy

Cierpliwość siłą
franciszkanina świeckiego

Cierpliwość Boga

Cierpliwość to jest naśladowanie Boga w cierpieniu i prześladowaniu, w poniżeniu, głodzie, słabości, pokusie i we wszystkim innym, jest wynikiem naśladowania Chrystusa cierpliwego, zmartwychwstałego, pielgrzyma, misjonarza i Tego, który przychodzi, wysłanego przez Ojca i będącego w drodze ku Niemu.

On ze swym Duchem, Słowem i Eucharystią każe nam podążać swoimi śladami, aby głosić i dawać ludziom pokój w słabości Krzyża: cierpliwość graniczącą z męczeństwem.

Cierpliwość jest postawą ewangeliczną wobec Boga, bliźniego i cierpienia. Jej motywami i owocami są: identyfikacja z Chrystusem cierpliwym, nadzieja na Jego nadejście, wierność, braterstwo, ubóstwo, misja, mądrość i modlitwa.

1. Naśladowanie Chrystusa cierpliwego

Punktem wyjścia cierpliwości w doświadczeniu ewangelicznym i nawróceniu św. Franciszka jest kontemplacja „dobrego Pasterza, który dla zbawienia swych owiec wycierpiał mękę krzyżową” (Np 6,1; 1List do Agnieszki z Pragi 14) podczas swego „pielgrzymowania” po tym świecie w drodze do Ojca (1Reg 9,4-5; Tkl 5).

Za pielgrzymującym do Ojca Chrystusem, który chce, aby tam, gdzie jest On, byli Jego bracia. Św. Franciszek pobudzony przez Ducha Świętego zaangażował się w „misję zbawczą” umiłowanego Syna Ojca: „Posyłam [was] jak owce między wilki. Św. Franciszek i jego bracia będą misjonarzami w świecie i dla świata. I dlatego zostali posłani i doświadczają tego, co czeka każdego, kto wierzy w Ewangelię i czyni z niej chlubę i zasadę działania: prześladowania i męczeństwa, na wzór Chrystusa i Jego uczniów.

2. Cierpliwość wobec Boga

Naśladując Jezusa Chrystusa, św. Franciszek rozważał przykład Dobrego Pasterza, który dla nas poniósł śmierć na krzyżu. Św. Franciszek, kontemplując mękę krzyżową Chrystusa, pojmował ją jako cierpienie wynikające z nieobecności i oddalenie Ojca niebieskiego. Na tej podstawie zrozumiał, że Bóg jest cierpliwy, gdyż jest „wierny” swym obietnicom i gotów jest poświecić własnego Syna. Chroniąc się w cierpliwości Boga, Franciszek, który „z całą pewnością chciał być podobny we wszystkim do ukrzyżowanego Chrystusa”, własne cierpienie i cierpliwość odnajdywał w męce Chrystusa.

Cierpliwy Bóg uczynił z Franciszka i jego uczniów osoby godzące się na nieobecność Boga, na tę ciemną noc, która Go przysłania i opóźnia Jego nadejście. Dzięki cierpliwości nauczyli się, że Bóg jest darmowy, że nie dzieli się swoją chwałą z nikim, że nie można Go kupić ani pośpiechem, ani iluzją osiągnięcia już celu. Nie można przyspieszyć godziny zapłaty, ciesząc się nią już tu na ziemi: „Błogosławiony sługa, który w niebie gromadzi dobra, jakie Pan mu okazał, i nie pragnie ujawniać je ludziom w nadziei nagrody, bo sam Najwyższy okaże jego czyny tym, którym zechce (Np 28,1-2). Bracia nauczyli się być cierpliwymi, to znaczy być wiernymi Bogu, być ubogimi, wyzutymi z siebie i otwartymi na „Tego, który przyjdzie”, a nie na jakiekolwiek inne bogactwa, które są jedynie namiastką (Np 19,2; 2LW 83). Ponadto ubogi i ukrzyżowany Chrystus, cierpliwy przed Bogiem, zapewnił Franciszka, że Bóg dochowuje wierności własnemu słowu i że nadejdzie Ten, którego imię jest „Ten, który ma przyjść”. Ponieważ już raz przyszedł, więc przyjdzie ponownie. Ponieważ umarł, zmartwychwstał i wstąpił do nieba dla nas i ukazuje się nam w Eucharystii, podzieli się z nami dziedzictwem, które otrzymał od Ojca; On, który przedtem był ubogim gościem i znosił cierpienia, prześladowania i zniewagi, głód i pragnienie, słabość i chorobę, uczyni to wówczas, gdy nadejdzie w chwale swego majestatu. Pomimo, że był schronieniem i pomocą dla ubogiego, Pan sam też doświadczył pomocy w potrzebie i w cierpieniu. „Niech mają w Tobie nadzieję ci, którzy poznali Twoje imię”. W ciele Chrystusa ukrzyżowanego i wywyższonego rodzi się chrześcijańska nadzieja, także ta Franciszkowa, człowieka z innego świata. Dlatego cierpliwość pozwala znosić opóźnienia i rodzące się w czasie wyczekiwanie.

3. Cierpliwość wobec bliźniego

„Błogosławiony sługa, który czyjeś uwagi, oskarżenia i upomnienia znosi tak cierpliwie, jakby pochodziły od niego samego. Błogosławiony, który udzielane mu upomnienia przyjmuje spokojnie, słucha skromnie, pokornie wyznaje swą winę i chętnie wynagradza. Błogosławiony sługa, który nie jest skory do usprawiedliwiania się i znosi pokornie wstyd i naganę za winę, choćby się nawet jej nie dopuścił” (Np 22,1-3).
Ewangelia i naśladowanie Chrystusa ukazały św. Franciszkowi radość z cierpliwości wobec bliźniego. Franciszek, mając na względzie ludzką słabość, uznaje cierpliwość w relacjach z innymi nie tylko za konieczną i nieuniknioną, ale przede wszystkim pojmuje ją jako niezbędną (Np 18,1). Przede wszystkim jednak pojmuje ją jako błogosławieństwo, ponieważ jest ona uczestnictwem we wspólnocie z Bogiem dobrym, najwyższym Dobrem, całym Dobrem, ze względu na Królestwo, które Jezus Chrystus zapoczątkował, aby uczynić obecnym i aktualnym miłosierdzie Ojca (1Reg 23,8; KLUw 6).

Cierpliwość jest naśladowaniem Jezusa Chrystusa, który „uczynił twarz swoją jak najtwardszą skałę” (1Reg 9,4), i jest też realizowaniem Ewangelii, która mówi: „Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili i wy im czyńcie!” (Mt 7,12). Św. Franciszek stosuje to do konkretnego przykładu cierpliwości w stosunku do słabości bliźniego (Np 18,1; 1Reg 4,5) i potwierdza, że „nie zdrowi, lecz chorzy potrzebują lekarza” (1Reg 5,8). Franciszek obrał drogę miłosierdzia, którego sam doświadczył. Ze współczucia do ukrzyżowanego Chrystusa zrodziło się w nim miłosierdzie do trędowatych, chorych i grzesznych braci.

Trędowaci byli pierwszymi przyjętymi przez miłosierdzie i cierpliwość św. Franciszka, a potem bracia. Ucząc się cierpliwości wobec braci, osiągnął radość i wewnętrzny spokój. Odkrył prawdziwość słów Pana: ”Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi” (Mt 5,9). „Ci przynoszą naprawdę pokój, którzy wśród wszystkich cierpień, jakie ich spotykają na tym świecie, dla miłości Pana naszego Jezusa Chrystusa zachowują pokój duszy i ciała” (Np 15,1-2). Wskazał też elementy charakteryzujące brata mniejszego (ZbA 109): bycie ubogim i małym w stosunku do innych zobowiązuje do cierpliwości, tj. nie do panowania nad bratem lecz do przyjęcia go ze wszystkimi jego wadami jako dar i błogosławieństwo Pana (LM 5-9) i pozostania mu wiernym w wierze i Bożym miłosierdziu (LM 10-12). Cierpliwość rodzi braterstwo: „Jeśli przełożony wyda jakieś polecenie przeciwko jego [podwładnego] sumieniu, wolno mu nie posłuchać, niech go jednak nie opuszcza. A jeśli z tego powodu będzie przez kogoś prześladowany, niech go dla Boga jeszcze bardziej miłuje. Kto bowiem woli znosić prześladowania, niż odłączyć się od braci, ten trwa rzeczywiście w doskonałym posłuszeństwie, bo życie swoje oddaje za braci swoich” (Np 3,7-9).

4. Cierpliwość w cierpieniu

„Bracia, spoglądajmy na dobrego Pasterza, który dla zbawienia swych owiec wycierpiał mękę krzyżową. Owce Pana poszły za Nim w ucisku i prześladowaniu, w upokorzeniu i głodzie, w chorobie i doświadczeniu, i we wszystkich innych trudnościach; w zamian za to otrzymały od Pana życie wieczne”(Np 6,1-2).

To jest wielokrotnie powtarzający się w jego pismach obraz cierpienia czekający naśladowcę Chrystusa, który zdecydował się wkroczyć na drogę Ewangelii.

Celano o Franciszku pisze: ”Gdyby ktoś chciał zliczyć wszystko, co on przecierpiał, wyszedłby poza list Apostoła, w którym mowa o uciskach znoszonych przez Świętych” (Hbr 11,33-38). Biografowie podkreślają jego choroby, jego pokusy, trudności przy odnawianiu kościołów, prześladowania ze strony ojca, Saracenów, wyrzeczenia w jego ubogim i surowym stylu życia: głód, pragnienie, zimno i niewygody wynikające z ubóstwa.

Cierpliwość w cierpieniu dla Franciszka jest przede wszystkim jednością z Dobrym Pasterzem, który dla nas zniósł cierpienia krzyża (Np 6,1). Biedaczyna z Asyżu często powiadał, że cierpliwość jest to niesienie krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa. Kto znosząc krzyż, naśladuje Tego, którego „Ojciec przyjął do swojej chwały”, ukazuje chwałę krzyża a przez to chwałę czasów ostatecznych. Człowiek taki należy do świata, który nadejdzie. To człowiek należący do Chrystusa wiecznie zwycięskiego i pełnego chwały.

Cierpliwość rodzi się z nadziei: „Dobro, którego czekam, tak jest wielkie, że mi rozkoszą są męczarnie wszelkie”. „Małe cierpienie, chwała nieskończona”.

Cierpliwość w cierpieniu buduje się modlitwą, której ona wymaga. A to dlatego, że modlitwa jest językiem nadziei i najlepszym ćwiczeniem cierpliwości.

Cierpliwość w cierpieniu jest misyjna, jest częścią misji św. Franciszka a tym samym jego duchowych synów i córek. Cierpliwość w miłości już zbawia świat.

Cierpliwość u św. Franciszka ma w sobie elementy innych cech „życia Ewangelią”, które Duch Święty rozlewa w swoich wiernych (2Reg 10,9). Jest ona misyjna, na usługach modlitwy i pobożności.

O. Józef Łaski OFMCap

KALENDARZ LITURGICZNY

01.01 – UROCZYSTOŚĆ ŚWIĘTEJ BOŻEJ RODZICIELKI MARYI
02.01 – Wspomnienie obowiązkowe Świętych Bazylego Wielkiego i Grzegorza z Nazjanzu, biskupów i doktorów Kościoła
03.01 – Wspomnienie obowiązkowe Najświętszego Imienia Jezus
06.01 – UROCZYSTOŚĆ OBJAWIENIA PAŃSKIEGO
12.01 – NIEDZIELA CHRZTU PAŃSKIEGO
16.01 – Święto świętych Bernarda i Towarzyszy, pierwszych męczenników Franciszkańskich
17.01 – Wspomnienie obowiązkowe św. Antoniego, opata
21.01 – Wspomnienie obowiązkowe św. Agnieszki, dziewicy i męczennicy
24.01 – Wspomnienie obowiązkowe św. Franciszka Salezego, biskupa i doktora Kościoła
25.01 – Święto Nawrócenia św. Pawła, Apostoła
26.01 – III Niedziela zwykła, niedziela Słowa Bożego
28.01 – Wspomnienie obowiązkowe św. Tomasza z Akwinu, kapłana i doktora Kościoła
30.01 – Wspomnienie obowiązkowe św. Hiacynty Mariscotti, dziewicy
31.01 – Wspomnienie obowiązkowe św. Jana Bosko, kapłana

WIADOMOŚCI DLA WSPÓLNOTY FZŚ

Intencja modlitwy obowiązująca wspólnotę w styczniu 2020 roku:
O nowe powołania do FZŚ, błogosławieństwo Boże dla wspólnoty
miejscowej FZŚ oraz wspólnoty św. Piotra i Pawła – Toruń Podgórz

W czwartki o godz. 17.30 nabożeństwo ku czci św. Franciszka
poprzedzone modlitwą Różańcową

W piątki o godz. 17.30 – modlitwa Różańcowa lub nabożeństwo,
po wieczornej Mszy św. – Nieszpory

11.01 – Spotkanie opłatkowe w Radzie Regionu Gdańskiego
16.01 – Spotkanie rady miejscowej wspólnoty FZŚ po Mszy św. wieczornej, ok. 18.30
26.01 – Spotkanie miesięczne w salce – godz.14.30, Msza św. – godz. 16.00.