Tercjarz nr 2/2025

Powiedzenia bł. Anieli Salawy

„Matka uczyła nas mało jeść, dużo pracować i wiele się modlić”
„Kocham moją służbę, bo mam w niej wyborną sposobność
wiele cierpieć, wiele pracować i wiele się modlić,
a poza tym niczego na świecie nie szukam i nie pragnę”
„Pan Jezus lubi ludzi schludnych i czystych”
„Sprawiedliwy z wiary żyje”
Do duchowieństwa odnosiła się z wielkim uszanowaniem, mówiła:
„Każdy kapłan to brat Jezusa Chrystusa”
W czasie choroby tęskniła za śmiercią, mówiła:
„O jakże będę szczęśliwa, gdy już śmierć po mnie przyjdzie”
” Proszą gorąco Matkę Najświętszą, aby mi pomogła do tego,
bym nie obraziła Pana Boga nawet najlżejszym grzechem”
„Ludzie tak łatwo grzeszą, a nie myślą,
że Pan Jezus tak bardzo cierpiał za grzechy
i że grzechami tak bardzo obrażają Pana Jezusa
i odnawiają Jego rany”

O. Stanisław Ziemiński OFM Conv

Człowiek w drodze do świętości
oczyma św. Franciszka

Wprawdzie Bóg ma plany dla każdego człowieka na ten świat przychodzącego, to jednak osoba ludzka przechodzi różne etapy swojego życia. I potrzeba czasu, łaski Bożej i woli człowieka, aby ten plan poznać, pokochać i wypełnić do końca. Potrzeba dużo dobrej woli, aby się nie zniechęcić przeciwnościami zarówno w odkrywaniu, jak i wypełnianiu woli Bożej.

Wyjątkowość człowieka w zamyśle Boga

Czasy, w których żył św. Franciszek, jak możemy się przekonać, nie były łatwe dla człowieka ówcześnie żyjącego. Wiele osób zamkniętych w swoim świecie nie dostrzegało miłości, która przez ludzi nie była kochana. Wiązało się to ze słabym kontaktem pomiędzy różnymi grupami społecznymi. Jednym z powodów było rozwarstwienie społeczeństwa. Franciszek po nawróceniu odkrył Pana i Mistrza poprzez doświadczenie życia z jednej strony, a z drugiej poprzez zgłębianie Pisma Świętego, medytację i modlitwę. Jako że Pismo Święte to dialog, to wyjście Boga do człowieka jest pełne miłości. Jest również Objawieniem się Miłości w Osobie Jezusa Chrystusa dla nas ludzi i dla naszego zbawienia. Zbawienie to nic innego jak przebywanie blisko Boga. Uczestnictwo w Jego szczęściu i radości i to w sposób pełny. Franciszek podjął dialog z Bogiem. Ukochał uniżenie się Boga w Osobie Jezusa Chrystusa zwłaszcza we Wcieleniu. Dlatego pragnął świętować to wydarzenie wspólnotowo wraz z braćmi i ludźmi, których Bóg stawiał na Jego drodze, w sposób szczególny i uroczysty, jak to miało miejsce w Greccio. A opisywane w różnych utworach literackich i uwieńczone na freskach również tych w Bazylice św. Franciszka w Asyżu. Bóg nie pogardził swoim stworzeniem, przyjął naturę ludzką i stał się Człowiekiem. Można by tu dostrzec wyróżnienie człowieka spośród innych stworzeń również przez wybór, jakiego dokonał Syn Człowieczy.

Następnie troskę o życie człowieka przez Drugą Osobę Boską i to na tym świecie, mam tu na myśli naukę głoszoną przez Pana Jezusa, jak również cuda mające na celu poprawę ludzkiego życia – głodnych nakarmił, chorych uzdrawiał, ale również troskę o to, co w człowieku najważniejsze, mianowicie duch-dusza, czy powołanie człowieka ze względu na przeznaczenie oraz zapewnienie, że „w domu Ojca jest mieszkań wiele”.

Bóg Człowiekiem w życiu św. Franciszka

Franciszek jako ten, który zachęca siebie i innych do życia w relacji do Trójcy Świętej i w sposób szczególny stara się naśladować Pana i Mistrza. Często rozmyślał nad Osobą Jezusa Chrystusa i Jego Misją. Franciszek zachwyca się i daje się pociągnąć „pokorze zawartej we Wcieleniu i miłości ujawnionej w męce” (1Cel 84). Zachwyt, podziw nakierowuje Biedaczynę z Asyżu do bycia uczniem a w konsekwencji do naśladowania. Uczył się pilnie, wprawdzie nie był studentem systematycznych wykładów ze świętej teologii, ani nie został nagrodzony za swoje postępy żadnym dyplomem, czy tytułem naukowym w dzisiejszym rozumieniu. To jednak Bóg postawił pieczęć na ciele Franciszka w postaci stygmatów na kilka lat przed śmiercią. Miało to miejsce na górze La Verna. Jak wiemy, nie była to nagroda, która by się przyczyniała do łatwiejszego życia. Stygmaty bowiem wiążą się z cierpieniem, Franciszek odczuwał ból, ale również z pokorą ukrywał stygmaty przed braćmi i ciekawskim okiem ludzi. Zachwyt Franciszka był skierowany również na dzieło Odkupienia, którego dokonał Pan Jezus z miłości do człowieka. To również był temat do rozważań, jakie przepełniały Świętego z Asyżu. „Mam sobie za godność królewską i znamienite szlachectwo naśladować tego Pana, który będąc bogaty, dla nas stał się ubogi” (2Cel 73).

Podobieństwo do Boga – świętość człowieka

Człowiek stworzony na obraz Boga cieszy się niezbywalną godnością dziecka Bożego. Tym, co oddziela człowieka od Boga, co próbuje niejako zniekształcić obraz Boży w człowieku, jest grzech. A za grzech należy odpokutować. Zatem życie pokuty to pragnienie św. Franciszka, aby przywracać w sobie obraz Boga.

Wiele wydarzeń z życia Pana Jezusa przypominało mu o tym, że jest dzieckiem Boga. Tu należy wspomnieć o dramatycznym rozstaniu z ojcem w obecności biskupa Asyżu i mieszkańców tego malowniczego miasta. „Jednego chcę mieć Ojca tego w Niebie i Jemu chcę służyć”. Wniebowstąpienie Pana Jezusa było drogowskazem dla naszego Świętego. Sens życia dostrzegał w osiągnięciu wieczności z Bogiem. Dlatego chciał być wolny od tego, co może go próbować zatrzymać, odwrócić jego uwagę od podążaniu za Mistrzem. Podążanie za Panem i Mistrzem realizował zarówno po drogach ziemskich, czy wręcz po śladach Jezusa podczas pielgrzymki do Ziemi Świętej, ale również traktował życie swoje jako pielgrzymkę do domu Ojca. Był ostrożny w przyjmowaniu pochlebstw i podpowiedzi od ludzi, którzy podążali za mądrością ludzką, a „za prawdziwego filozofa uważał tego, kto ponad wszystko ceni pragnienie życia wiecznego” (2Cel 102). A jeżeli konsultował swoje wątpliwości, to jedynie po to, aby nie pobłądzić na drodze ku wieczności. „Taka była jego filozofia, takie największe pragnienie płonęło w nim zawsze, póki życia, żeby dowiadywać się od prostaczków, od mądrych, od doskonałych i niedoskonałych o sposób, w jaki mógłby kroczyć drogą prawdy i osiągnąć wysoki zamierzony cel” (1Cel 91). Dlatego nie dbał o miękkie szaty i przestrzegał, i upominał swoich naśladowców, aby czynili podobnie. Nie przywiązywał uwagi do wystawnych poczęstunków, a nawet ich unikał, jak to miało miejsce w pustelni w Greccio. Mimo zaproszenia nie zechciał zasiąść z braćmi do suto zastawionego stołu. Natomiast to, co najbardziej się liczy u św. Franciszka, to „posiadać Ducha Pańskiego wraz z Jego uświęcającym działaniem” (2Reg 10,9: ZwD 69). Widząc coraz wyraźniej, że droga do doskonałości nie jest łatwa, ale jest to droga bardzo potrzebna dla każdego człowieka, dzielił się tym, co odkrywał z innymi, zawsze z poszanowaniem i wolnością wyboru. „Święty Franciszek, co dzień pełen pociechy i łaski Ducha Świętego, z wszelką czujnością i troskliwością kształcił nowych synów w nowych zasadach i sposobach życia, ucząc ich chodzić prostym krokiem po drodze świętego ubóstwa i świętej prostoty” (1Cel 26). A widząc, iż liczba chętnych do naśladowania Pana Jezusa w ubóstwie i pokorze wzrasta, pragnął dać wskazówki. Skoro idąc drogą rad ewangelicznych, mimo różnych trudności odczuwał radość z odkrywania i realizowania powołania tymi słowami zawracał się do braci. Bóg chce uczynić swoje sługi „dziedzicami i królami królestwa niebieskiego” (2Reg 6,5).

Maryja wzorem i pomocą

Wielką czcią otaczał również Matkę Pana Naszego Jezusa Chrystusa. Ubóstwo, które tak ukochał, w Panu naszym dostrzegał również i ukochał w Najświętszej Maryi Pannie, nazywając „ubogą Panią” (2Cel 83). Zachwycał się czystością i pięknem Tej, Którą Bóg wybrał na Matkę Swojego Syna. Dostrzegał zarówno trudności, jakich doświadczała Maryja podczas realizowania woli Bożej. Ale dostrzegał również nagrodę „świętej Królowej” i za najważniejsze spośród pragnień na pewnym etapie swojego życia Franciszek uważał, że należy: „naśladować życie i ubóstwo najwyższego Pana naszego Jezusa Chrystusa i Jego Najświętszej Matki i wytrwać w nim aż do kończ” (OWKI 1). W życiu Franciszka spotykamy również postawę miłości rycerskiej do „ubogiej Pani”. Zwraca się do Maryi, aby za nim jak i za braćmi wstawiała się u Boga, będąc teraz tam blisko, i nazywa Maryję „Orędowniczką” (1Bon 9,3).

U Matki Bożej Anielskiej czuł się bardzo dobrze i tam chciał mieszkać (1Cel 18). Wprawdzie podróżował, aby głosić Ewangelię i pomagać w odkryciu drogi do Boga zagubionym, to jednak powracał i prowadził do Porcjunkuli swoich braci. Dostrzegając troskę Marii o Syna, a przez to o cały Kościół, zawierzył szybko rozrastający się nowy Zakon Jej opiece. Miejsce i szczególna obecność Matki Bożej Anielskiej wpłynęły na otrzymanie przez Franciszka „ducha łaski i doskonałości” (2Bon 7,3).

A kiedy zbliżał się kres ziemskiej wędrówki naszego Świętego, z pomocą braci opuścił ukochany Asyż. Na pożegnanie jeszcze się odwrócił i pobłogosławił, a następnie udał się do małego sanktuarium Matki Bożej Anielskiej, aby pod szczególną opieką Matki Pana wytrwać na tej drodze do końca. Odszedł do Pana 3 października 1226 roku, a 16 lipca 1228 roku, czyli niecałe dwa lata po śmierci, Kościół Święty w sposób uroczysty potwierdził, że święty Franciszek osiągnął cel, do którego zmierzał, i cieszy się chwałą Nieba.

A K T U A L N O Ś C I

W dniu 29 grudnia 2024 roku po Mszy Św. udaliśmy się wraz z braćmi zakonnymi do Refektarza na wspólnie spotkanie opłatkowe. Po złożeniu życzeń, odśpiewaniu kolęd, biesiadowaliśmy przy wspólnym stole, rozkoszując się wcześniej przygotowanymi daniami obiadowymi, ciastem i innymi łakociami. W Miłej atmosferze, śpiewając kolędy przy wtórowaniu gitary, spędziliśmy dany nam czas. Niech Boże Dziecię nam wszystkim dalej błogosławi.

K A L E N D A R I U M

02.02 – ŚWIĘT0 OFIAROWANIA PAŃSKIEGO

05.02 – Wspomnienie obowiązkowe św. Agaty, dziewicy i męczennicy

07.02 – Wspomnienie obowiązkowe św. Kolety z Corbie, dziewicy

08.02 – Kapituła wyborcza miejscowej rady FZŚ godz. 10.00

10.02 – Wspomnienie obowiązkowe św. Scholastyki, dziewicy

10.02 – Adoracja Najświętszego Sakramentu po Mszy św. ok. 18.30

11.02 – Wspomnienie dowolne NMP z Lourdes /Światowy Dzień Chorego/

14.02 – Święto świętych Cyryla , mnicha i Metodego, biskupa, Patronów Europy

19.02 – Spotkanie miejscowej rady wspólnoty FZŚ po Mszy św. o godz. 8.30

22.02 – Święto Katedry św. Piotra, Apostoła

23.02 – Msza św. – godz. 12.30, po niej nabożeństwo ku czci bł. Anieli Salawy i spotkanie miesięczne w salce

Intencja modlitwy obowiązująca wspólnotę w 2025 roku:

O dary Ducha św. podczas kapituły wyborczej rady miejscowej FZŚ

oraz opiekę Bożą dla wspólnoty FZŚ przy Bazylice Św. Trójcy z Chełmży

W czwartki o godz. 17.30 Nabożeństwo ku czci św. Franciszka,
poprzedzone modlitwą różańcową

W piątki o godz. 17.30 – modlitwa różańcowa lub nabożeństwo,
po wieczornej Mszy św. – Nieszpory

TERCJARZ – miesięcznik Franciszkańskiego Zakonu Świeckich w Brodnicy.

Przygotowanie: s. Bożenna Chełkowska;
Materiały pomocnicze: Konferencje do formacji ciągłej na rok 2024: „TY JESTEŚ MIŁOŚCIĄ. DROGI DO ODKRYCIA MIŁOŚCI BOGA”

Opieka merytoryczna: o. Norbert Suhak OFM

Adres: Klasztor Franciszkanów, ul. Sądowa 5a, 87 – 300 BRODNICA, tel. (+48) 787  995 261

Adres strony: www.fzsbrodnica.franciszkanie.net