Tercjarz nr 01/2021

Przyjmujemy i dajemy
miłość Chrystusa
w Eucharystii

1. Eucharystia – sakramentem życia

Eucharystia, którą Jezus ustanowił, jest „pamiątką” Jego ofiary, jest źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego. Chrystus umiłowawszy swoich, do końca ich umiłował. Przygotował i włączył Apostołów do swej ofiary i polecił, by ją przedłużali, ustanowił ich kapłanami Nowego Przymierza, którzy uświęcają Kościół przez swoją modlitwę, posługę słowa i posługę sakramentów (Por. J 13,1-17). Eucharystia stanowi więc centrum życia Kościoła, Bóg się tak uniżył, tak umiłował świat, że dał swojego Syna, który stał się człowiekiem, jednym z nas i dla dobra człowieka został w Eucharystii, która jest sakramentem naszego zbawienia. Jak mówi św. Jan nazwał siebie chlebem życia, który zstąpił z nieba (J 6) i co dzień przychodzi do nas w pokornej postaci, zstępuje z łona Ojca na ołtarz w rękach kapłana. Tak, jak ukazał się Chrystus apostołom w rzeczywistym ciele, tak teraz ukazuje się nam w świętym chlebie. W taki sposób Pan jest zawsze ze swymi wiernymi, jak sam mówi: A oto ja jestem z wami aż do końca świata (Mt 28,20)26. Człowiek, aby mógł żyć, rozwijać się, pracować potrzebuje pokarmu i napoju. Eucharystia jest związana z ziemią, wnosimy w nią za każdym razem chleb i wino jako symbol wszystkich darów ziemi – darów Stwórcy oraz owoc pracy człowieka. Pokarmu i napoju potrzebuje też dusza ludzka, aby mogła wytrwać w wędrówce do życia wiecznego, jest nim Eucharystia. Trzeba zaznaczyć że ta tajemnica miłości Bożej we Eucharystii jest trudnym wezwaniem dla prawdziwej wiary; aby przyjąć miłość Boga trzeba po prostu uwierzyć. Podobnie jak przez Ducha Świętego Chrystus przyjął ciało z Dziewicy Mary, Duch Święty wkracza i wypełnia to, co przerasta wszelkie słowo i wszelką myśl oraz wyobrażenie, gdy chodzi o tajemnicę Eucharystii.

Wielość nazw, jakimi określany jest ten sakrament wyraża jego niewyczerpane bogactwo, każda z nich ukazuje pewien jego aspekt. Eucharystia – jest dziękczynieniem składanym Bogu. Greckie wyrazy: eucharistein i eulogein przypominają żydowskie błogosławieństwa wychwalające dzieła Boże.

• Wieczerza Pańska – chodzi o ostatnią wieczerzę, którą Jezus spożył ze swymi uczniami w przeddzień swojej męki.
• Łamanie chleba – ten obrzęd charakterystyczny dla posiłku żydowskiego, został wykorzystany przez Jezusa, gdy błogosławił i dawał uczniom chleb jako gospodarz stołu.
• Pamiątka Męki i Zmartwychwstania Pana
• Najświętsza Ofiara – uobecnia jedyną ofiarę Chrystusa Zbawiciela i włącza w nią ofiarę Kościoła.
• Ofiara pochwalna, ofiara duchowa, ofiara czysta i święta – ponieważ dopełnia i przewyższa wszystkie ofiary Starego Przymierza
• Święta i Boska liturgia – ponieważ celebrowanie tego sakramentu zajmuje centralne miejsce w całej liturgii Kościoła.
• Komunia – w tym sakramencie jednoczymy się z Chrystusem.
• Najświętszy Sakrament – nazwa ta odnosi się w szczególnie do postaci eucharystycznych przechowywanych w tabernakulum.
• Msza święta – ponieważ liturgia, w której dokonuje się misterium zbawienia, kończy się posłaniem wiernych misio, aby pełnili wolę Bożą w codziennym życiu. Przyjmujemy ten dar do Boga, poprzez sakramentalne kapłaństwo, o istocie którego należałoby powiedzieć.

2. Przyjęcie miłości Bożej „To czyńcie na moją pamiątkę”

Chyba nigdy do końca życia nasze spojrzenie wiary nie będzie dość szerokie, aby zrozumieć Mszę św. Nasze ramiona nie są dość silne, aby zanieść swoją ofiarę aż do Boga, serce nie dość czyste, aby ofiarować wszystko. Potrzebny jest ktoś, kogo Kościół konsekrował, by mówił do Boga, by był ustami Boga i był widzialnym Chrystusem w Kościele. Kapłan, który wypowiada słowa konsekracji: to jest ciało moje, to jest Krew moja. Pielgrzymujący lud, nieustannie celebrując Eucharystię, zmierza wąską drogą krzyża do niebieskiej ojczyzny. Życie Chrystusowe przez Kościół rozlewa się na wierzących, którzy przez sakramenty jednoczą się w sposób rzeczywisty z umęczonym i uwielbionym Chrystusem. Sakramenty obejmują wszystkie etapy i wszystkie ważniejsze momenty życia ludzkiego, sprawiają narodzenie i rozwój chrześcijańskiego życia wiary, uzdrowienie i dar posiadania. Trzeba zaznaczyć, że ta tajemnica miłości Bożej zawarta w Eucharystii jest trudnym wezwaniem dla prawdziwej wiary kapłana i każdego wierzącego; aby przyjąć miłość Boga, trzeba po prostu uwierzyć. Zastanawiamy się często, lepiej brać czy dawać ? Na pewno wiele lepiej jest ofiarować lub otrzymać choćby jedną kropelkę światła, aniżeli cały ocean mroków. Tam, gdzie jaśnieje nawet najmniejszy płomyk nadziei, dostrzegalne jest już światło z nieba. Przyjmowanie Miłości od Boga to wielki, niepojęty dar. Kościół narodził się z całkowitego daru Chrystusa, najpierw uprzedzonego w ustanowieniu kapłaństwa i Eucharystii w Wielki Czwartek, a później zrealizowanego na krzyżu w Wielki Piątek. Widać więc w tym pewne podobieństwo, jakie istnieje między etapami życia naturalnego a etapami życia duchowego. Eucharystia zajmuje wyjątkowe miejsce jako „sakrament sakramentów”. Jest źródłem i szczytem całego życia chrześcijańskiego. Wyraża się to szczególnie w uczestnictwie w sposób rzeczywisty w Ciele Pańskim, przez które włączamy się do wspólnoty z Nim i nawzajem ze sobą”. Chrystus posłany przez Ojca jest źródłem i początkiem całego apostolstwa w Kościele. Jest więc oczywiste, że skuteczność apostolstwa zarówno tych, którzy zostali wyświęceni, jak i ludzi świeckich, zależy od ich żywego zjednoczenia z Chrystusem (por. J 15,5). Całe życie liturgiczne Kościoła koncentruje się wokół Ofiary eucharystycznej, która zaszczepia Życie Boże na gruncie ludzkiej duszy i w ten sposób staje się zadatkiem życia wiecznego. Miłość czerpana z Eucharystii „jest jakby duszą całego apostolstwa”. Udział w Eucharystii wynosi nas ponad rutynę codziennego życia, kieruje nasze duchowe spojrzenie przed siebie i ku górze. Eucharystia pomaga nam tu i teraz, nie tracić z oczu Jezusa, „który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala” (Hbr 12,2). Pomaga także pamiętać o ostatecznym celu drogi, na którą weszliśmy, przyjmując chrzest. Chrystus pragnie, abyśmy byli z Nim na zawsze w wieczności, w domu Ojca, gdzie przygotował nam miejsce. Eucharystia ożywia w nas pragnienie tej pełni życia i jedności w Chrystusie, którą odnajdziemy dopiero w niebie. Trzeba jednak pamiętać, że nasze zjednoczenie z Chrystusem winno wyrażać się w należytym bytowaniu, działaniach, zachowaniach, w całym naszym stylu życia, w naszych stosunkach z innymi. Spożywamy Pana po to, aby żyć, udział w Eucharystii daje nam zadatek przemienienia naszego ciała, karmieni Jego Ciałem należymy już do Jego Ciała.

3. Św. Franciszek pomaga zrozumieć i przyjąć Miłość

Św. Franciszek często powtarzał słowa: „Miłość nie jest kochana”. Przyjmowanie miłości Boga to przyjęcie najpierw własnego życia w pełnym jego wymiarze, z głęboką wiarą, że wszystko, co posiadamy, jest faktycznym darem dobrego Ojca. Dar życia otrzymujemy, będąc obdarowani zespołem cech psycho–fizycznych, które psychologowie nazwali temperamentem. Przy pomocy rozumu i woli oraz wysiłku pracy nad sobą kreujemy siebie samych, wypracowujemy tzw. charakter, który jest stałym sposobem przyjmowania i czynienia dobra. Jeżeli temperament jest darem Bożym darmowo nam danym, to charakter jest efektem współpracy człowieka z łaską Bożą. Otrzymujemy więc od Boga życie fizyczne i duchowe oraz wielkie horyzonty możliwości własnego rozwoju i doskonalenia. Ażeby to przyjąć i dobrze spożytkować potrzeba nie tylko w Boga wierzyć, ale Mu całkowicie zawierzyć, zaufać, czyli przyjąć drugi wielki dar, jakim jest wiara.

Dla franciszkanina Eucharystia jest wezwaniem do jeszcze większego wysiłku, tak abyśmy się mogli stać rzeczywistymi naśladowcami Chrystusa jak św. Franciszek. Znaczy to: być prawdomówni w naszych odezwaniach, wielkoduszni w naszych czynach, baczni na godności i prawa każdej osoby ludzkiej, skłonni do poświęceń, uczciwi, sprawiedliwi, uprzejmi, troskliwi, litościwi i opanowani, mający wzgląd na dobro naszych rodzin, naszego kraju i świata. Tym, o co świat prosi kapłanów i czego prawdziwie potrzebuje, jest umożliwienie dostępu do tajemnicy Odkupienia. Przez Eucharystię Odkupienie Chrystusa dotyka każdego serca każdego człowieka, zmieniając jego historię. Eucharystia daje nadzieję, że możemy przyjąć wewnętrzną białą szatę Nowego Człowieka. To przygotowanie serc czerpie swoją jedność z Ducha Świętego, który gromadzi dzieci Boże w jednym duchu Chrystusa.
Współczesna sekularyzacja życia, kryzys myślenia sprawiają, że stawiamy sobie często pytanie, czy jest możliwe, aby do końca uwierzyć Bogu i dać Mu się prowadzić. Atakowani kapłani, mało bronieni przez słabo wierzących wiernych, utożsamianie Kościoła z instytucją tylko ludzką i ziemską to wielkie nieporozumienie. Zatracanie sacrum w Kościele to zabijanie Chrystusa, nierozumne przyjmowanie sakramentów, to tylko niektóre skutki ataków wirusem niewiary. Zatem jeżeli trudno nam jest przyjąć miłość Bożą, to tym trudniej, wręcz niemożliwym, jest dzielenie się tą miłością z innymi. Postać św. Franciszka fascynowała współczesnych mu i już za życia jego wzór pociągnął wielu do bezpośredniego naśladowania. Franciszek nie przestał fascynować przez wieki i obecnie. Do jego doświadczenia odwoływały się całe rzesze i to nie tylko tych, którzy poprzez wybór życia zakonnego według jego wzoru nazywani są franciszkanami. Bóg otworzył przed Franciszkiem nowe horyzonty rozwoju w momencie, kiedy Biedaczyna szukał sensu swego życia. Był to proces bardzo trudny i bolesny, ale Światło Boże poprowadziło go do tego, że uwierzył i dał się Bogu poprowadzić. Jest on dla nas bezpiecznym przykładem, jak powinniśmy przyjmować miłość Boga. Poverello jest źródłem duchowości, które wytryska jak fontanna żywej wody, aby odświeżać i odżywiać Kościół. Franciszek dbał o to, aby Eucharystia była szanowana, dlatego nakazał braciom dbałość o szaty, naczynia liturgiczne, czyste świątynie, bicie w dzwony.

4. Pan dał mi braci

Franciszek wszedł w głąb siebie i poczynił refleksje nad swoim dotychczasowym życiem. Przez dłuższy czas próbował odszyfrować Boży plan w stosunku do siebie i wreszcie odkrył, że Bóg go prowadzi, ale nie wiedział dokąd. Rozwiązanie swojego życiowego dylematu znalazł w Słowie Bożym: „Pan mi powiedział, oraz Franciszku odbuduj mój Kościół”. W ten sposób odnalazł Boga poprzez przyjęcie Jego miłości. Dokonał wyboru i przewartościowania swojego dotychczasowego życia. W odczytywaniu swojego powołania Franciszek uświadomił sobie, że Pan dał mu braci. Początkowo nie wiedział, co z nimi ma zrobić, Pan go zaskoczył tym darem, dał mu braci, od których nie było ucieczki. Trzeba więc było szukać środka między własnymi ideałami odbudowania Kościoła, idealnymi postawami jednych, a bardzo realnymi postawami innych. Wszystko to było wielkim darem Bożym, który Franciszek umiał przyjąć

Są na obszarze ziemi miejsca bitew, które tak mocno zaważyły na dziejach świata. Podobnie rzecz się ma z królestwem Bożym, są pola bitew, które mają doniosłe znaczenie dla człowieka, choć są one niewidoczne, bo rozgrywają się w sercach ludzkich. Gdyby ta walka wewnętrzna u św. Franciszka nie została wygrana, kultura ludzka i duchowość chrześcijańska straciłyby bardzo dużo. Jakże więc ważną jest ta wewnętrzna walka człowieka, niby prywatna, a jakże o wielkim zasięgu. Nasze życie to nieustanny bój o Boga, o jego święte prawo, o Jego Miłość. Jesteśmy żołnierzami Boga i dlatego ponosimy także wielką odpowiedzialność za własne walki wewnętrzne, zło dobrem zwyciężać, nieść miłość Chrystusa. Nie było to także dla Franciszka łatwe dawać siebie bezinteresownie, ale w tym odkrył sens, moc i mądrość Bożą. Nam też Pan dał braci, jak z nimi postępujemy, kim są dla nas? My jako bracia i siostry przyjmujemy miłość Bożą – to wielkie światło przez osobę św. Biedaczyny asyskiego. W przyjmowaniu i dawaniu miłości przez Eucharystię wychodzi nam na pomoc nasz św. Franciszek. Doświadcza on uniżenia Chrystusa, troskliwej miłości Boga, który nas karmi swoim ciałem, wskazuje na Eucharystię jako wzór dawania życia na sposób daru. Życie chrześcijańskie, franciszkańskie jest pielgrzymowaniem do domu Ojca, którego miłość do każdego człowieka odkrywamy na nowo każdego dnia. Przez celebracje Eucharystii jednoczymy się już teraz z liturgią niebieską i uprzedzamy życie wieczne.

Co chcemy dać dzisiaj współczesnemu Kościołowi i światu? Zapewne to, co otrzymaliśmy w łasce od Boga przez św. Franciszka. Kto na drodze swego życia zapalił choćby jeden płomyk nadziei dla pogrążonego w bólu, rozpaczy, ten nie żyje nadaremnie, każdy uśmiech i szczęście drugiego człowieka rozjaśnia świat. Będąc w szkole św. Franciszka, dojrzewajmy do przyjęcia miłości Boga w Eucharystii?

Jako franciszkanie świeccy chciejmy nieść miłość poprzez:

– naprawianie nadużyć w Kościele,
– zachowanie wierności wierze Kościoła katolickiego,
– uznać i wykonywać posłuszeństwo autorytetowi kościelnemu,
– odbudowywanie swojego i innych życia chrześcijańskiego według wzorców ewangelicznych,
– pomagać zachować praktykę ubóstwa ewangelicznego,
– codziennie intonować pieśń stworzenia – uwielbienia Boga,
– wierzyć w Opatrzność, która wstaje wcześniej niż słońce.

O. Zdzisław Gogola OFMConv

A K T U A L N O Ś C I

W dniu 06 grudnia 2020 roku odszedł do Pana śp. o. Bonus Dąbrowski (OFM), który przez 4 lata był asystentem wspólnoty miejscowej FZŚ. Był gorliwym, oddanym opiekunem. Bogu niech będą dzięki za jego posługę. Pogrzeb śp. Ojca Bonusa odbył się w Pakości w dniu 11 grudnia br. Wieczny odpoczynek racz mu dać Panie ………………..

KALENDARZ LITURGICZNY

01.01 – UROCZYSTOŚĆ ŚWIĘTEJ BOŻEJ RODZICIELKI MARYI
02.01 – Wspomnienie obowiązkowe Świętych Bazylego Wielkiego i Grzegorza z Nazjanzu, biskupów i doktorów Kościoła
06.01 – UROCZYSTOŚĆ OBJAWIENIA PAŃSKIEGO
10.01 – NIEDZIELA CHRZTU PAŃSKIEGO
16.01 – Święto świętych Berarda i Towarzyszy, pierwszych męczenników
Franciszkańskich
19.01 – Wspomnienie obowiązkowe św. Józefa Sebastiana, Pelczara, biskupa
21.01 – Wspomnienie obowiązkowe św. Agnieszki, dziewicy i męczennicy
24.01 – Niedziela Słowa Bożego
25.01 – Święto Nawrócenia św. Pawła, Apostoła
26.01 – Wspomnienie obowiązkowe Świętych Tymoteusza i Tytusa, biskupów
28.01 – Wspomnienie obowiązkowe św. Tomasza z Akwinu, kapłana i doktora Kościoła
30.01 – Wspomnienie obowiązkowe św. Hiacynty Mariscotti, dziewicy

Intencja modlitwy obowiązująca wspólnotę w 2020 roku:
O nowe powołania do FZŚ, błogosławieństwo Boże dla wspólnoty
miejscowej FZŚ oraz wspólnoty Krzyża Świętego Gdańsk-Chełm

W czwartki o godz. 17.30 nabożeństwo ku czci św. Franciszka,
poprzedzone modlitwą Różańcową
W piątki o godz. 17.30 – modlitwa Różańcowa lub nabożeństwo,
po wieczornej Mszy św. – Nieszpory

TERCJARZ – MIESIĘCZNIK FRANCISZKAŃSKIEGO
ZAKONU ŚWIECKICH W BRODNICY
Redakcja: s. Bożenna Chełkowska;
Materiały pomocnicze: Konferencje do formacji ciągłej na 2020 rok
„Eucharystia – człowiek mocny Chrystusem”
Opieka merytoryczna: O. Sylwester Brzeziński OFM. 
Adres: Klasztor Franciszkanów, ul. Sądowa 5a,
87 – 300 BRODNICA,
tel. (+48) 787 995 261
Adres strony: www.fzsbrodnica.franciszkanie.net