Tercjarz nr 04/2019

 

PROFESJA JAKO POSŁANIE W DUCHU ŚWIĘTYM

do apostolstwa

 

Wprowadzenie

 

Spośród licznych form życia apostolskiego, zatwierdzonych przez Kościół, a przeznaczonych dla świeckich, tylko nieliczne postawiły możliwość złożenia profesji zakonnej jako czynnik wyróżniający je z ruchów i stowarzyszeń apostolskich. Nie miejsce, by wyszczególniać wszystkie te ruchy, trzeba by nam raczej skupić się na pytaniu: dlaczego profesja zakonna nadaje takiej siły ewangelicznej dla członków FZŚ? Jaka jest rola Ducha Świętego w uzdalnianiu nas do apostolatu w Kościele, i jak to się realizuje w przestrzeni składanej profesji?

 

Początek w sakramencie Chrztu świętego

 

Wszystko zaczyna się od pierwszego sakramentu, bowiem Chrzest święty stanowi w życiu każdego chrześcijanina początek jego podążania po drodze łaski Bożej, na której realizuje swe powołanie do zjednoczenia z Panem Bogiem. Oczywiście, ten moment znajduje swą kontynuację w pozostałych sakramentach, i dlatego w znaczący sposób wpływa na całe życie człowieka. To właśnie niezatarte znamię, którym zostaje naznaczony każdy ochrzczony, sprawia, że staje się on osobą należącą do Boga Wszechmogącego, członkiem społeczności wierzących – Kościoła Chrystusowego oraz dziedzicem Królestwa Bożego. Na tej bazie buduje dalej Duch Święty kolejne pragnienia ku świętości, zwłaszcza w przestrzeni powołania zakonnego

.

Profesja zakonna, która jest szczególnym sposobem kontynuowania konsekracji chrzcielnej uzdalnia do doskonałości, a dokładniej – uaktywnia się w sposobie zachowywania rad ewangelicznych, czyli w sposobie realizowania powołania do świętości. Jak to się dzieje? Otóż, sprawcą wszelkiego uświęcenia i konsekracji osoby, a także miejsc lub rzeczy jest zawsze Bóg Trójjedyny. W tym akcie konsekracyjnym (chrzest św.) osoba staje się Jego osobistą własnością, poświęcona Bogu na wieczność, co rozumieć trzeba, że jest ona jakby „wyjęta ze świata”. Ustanowieniu tej łączności, czy wręcz przywróceniu jej po grzechu, służą kolejne sakramenty (zwłaszcza spowiedź św. i Komunia św.).

 

   Kontynuacja Chrztu świętego poprzez profesję

 

To, czego dokonuje Bóg w duszy i ciele człowieka, potrzebuje za każdym razem (przy każdym korzystaniu z łaski sakramentów) zgody woli człowieka z wolą Pana Boga. Najdoskonalszym wyrazem tego zawierzenia są akty oddania się Bogu, jak profesja zakonna czy śluby (zarówno prywatne jak i publiczne). W tych aktach prawnych i wolitywnych dokonuje się – za sprawą Ducha Świętego – jeszcze pełniejsze zawierzenie Bogu własnego życia w przestrzeni podjęcia także pracy posłania apostolskiego. Nie można bowiem głosić Boga, jeśli nie zachowuje się Jego woli.

Można by powiedzieć, że sakrament Chrztu św. jest zatem swego rodzaju płaszczem, który Bóg roztacza nad wybraną osobą czy społecznością, zastrzegając sobie jej życie i działanie. Poprzez ten sakrament człowiek zostaje wewnętrznie obmyty, uświęcony i usprawiedliwiony przez Chrystusa w Duchu Świętym. Taka osoba powołana jest zatem do szczególnego bycia z Bogiem. Włączając się zaś we wspólnotę osób żyjących profesją zakonną, w naszym przypadku do Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, stajemy się jeszcze bardziej szczególną własnością Pana Boga.

 

Wymiar apostolstwa w życiu św. Franciszka

 

Bardzo charakterystyczne jest, że św. Ojciec Franciszek podejmuje posługę apostolstwa poprzez posłuszeństwo okazane Kościołowi (akceptacja tego sposobu życia przez biskupa z Asyżu i szukanie akceptacji u samego papieża). Właśnie w tym akcie zawierzenia się do dyspozycji Kościoła odnajdujemy energię i moc łaski do działania apostolskiego.

To zapotrzebowanie na oddanie się do dyspozycji papieża wypływało z mocy sakramentów, bowiem przez sakrament chrztu św. – jak każdy człowiek – św. Franciszek zostaje zaadoptowany przez Boga. W tym tajemniczym usynowieniu zostaje włączony w rodzinę, której Ojcem jest sam Bóg, zaś najstarszym Bratem Jezus Chrystus. Natomiast więzią spajającą poszczególnych członków tejże rodziny zakonnej zostaje Duch Święty, którego św. Franciszek uważa nawet za „Generała zakonu”.

 

Profesja zakonna jako czynnik apostolatu

 

To, co łączy franciszkanów świeckich w jedną wspólnotę zakonną, wynika właśnie z profesji zakonnej, jako środka łączącego konsekrację przez sakrament Chrztu św. z zadaniem apostolatu jako misji Kościoła w świecie. Dokonuje tego jedyny nasz „Obrońca”, Duch Święty. Najlepiej to poznajemy w chwilach wymagań, kiedy podejmujemy dzieło pracy dla Kościoła – nie według własnych kryteriów, ale w myśl wartości i zapotrzebowań, które wyznacza Zarząd wspólnoty Franciszkańskiego Zakonu Świeckich – na poszczególnych stopniach władzy (wspólnoty lokalnej, regionalnej, narodowej i generalnej).

 

   Cel apostolatu

 

Pytamy czasem: czy władzę nauczania otrzymali tylko Apostołowie? Odpowiadając na pytanie: tak, do nich należy mandat autentyczności nauki i sprawuje go dziś Kościół Chrystusowy przez wyznaczonych biskupów i kapłanów, ale pamiętajmy również, każdego z nas na mocy włączenia do Mistycznego Ciała Chrystusa poprzez łaskę chrztu obowiązuje głoszenie Ewangelii.

Pan Jezus mówi wyraźnie: uczcie zachowywać wszystko, co wam przykazałem. Pewnym sprawdzianem obecności Boga w naszym życiu jest dialog, jaki toczymy wewnątrz naszego sumienia, gdzie Duch Święty staje się słyszalny i kiedy przekonuje nas: „o grzechu i łasce”, po to, by zyskać siłę do naśladowania kolejnych czynów miłości, jakich nauczył nas Jezus Chrystus. Wszystko zaś nie dla tego, by okazywać się doskonałym, ale by oddać cześć Bogu Wszechmogącemu.

Warto przypominać sobie te zasady, nie po to została nam ujawniona jedna z największych Bożych tajemnic – że jest On jednością Osób w wzajemnym działaniu miłości – by zdobyć wiedzę o istocie Pana Boga, tylko po to, by nią żyć. To jest prawda o udzielaniu Chrztu w imię Trójcy Świętej. Ten, kto tego dokonuje, jest zarazem przekazicielem wielkiej prawdy o osobowym działaniu Boga, ale jednocześnie nauczycielem – również wobec samego siebie – że działania te nie mają na celu uczynić nas tylko doskonałymi, ale również użytecznymi. Odkrywany wtedy bardzo prostą zasadę, że Bóg nas potrzebuje, a przez to nadaje sens naszemu życiu. Pan Bóg pozwala nam mieć społeczność z Jego Osobą, by nas uczynić prawdziwą osobą.

 

   Wyjaśnienie na przykładzie Jonasza  („w głębi statku i we wnętrznościach ryby”)

 

Zapewne pamiętamy księgę Jonasza, gdzie prorok, obrażony że ma głosić nawrócenie dla swoich wrogów, ucieka przed wolą Pana Boga i, zamiast udać się do Niniwy, wsiada na statek zmierzający w odwrotnym kierunku niż wyznaczona misja. Można by czynić alegoryczne porównanie, że takim uciekającym od swego przeznaczenia jest sam św. Franciszek, który zamiast przeżywać autentyczność nawrócenia w rodzinnej miejscowości udaje się do Ziemi Świętej jako żołnierz.

Jak powie w swej nauce Pan Jezus: prorok Jonasz był trzy dni i trzy noce we wnętrznościach wielkiej ryby, tak Syn Człowieczy będzie trzy dni i trzy noce w łonie ziemi. [Mt 12.39]. Dlatego ten, który miał dokładnie naśladować Chrystusa – Biedaczyna z Asyżu – zostaje na pewien czas zanurzony w głębinie statku a później we wnętrznościach ryby, by podjąć zlecaną mu przez Ducha Świętego misję ewangelizacji świata.

Jeśli uczynimy porównanie: „Statku” jako Kościoła i „Ryby” jako Jezusa Chrystusa, to odnajdziemy przestrzeń do medytacji, jak poprzez profesję zakonną odszukać więź łączącą nas z Kościołem, i sposób zatracenia się w osobie Boga, który przez krzyż i zmartwychwstanie udoskonali nas do misji głoszenia pokuty. Pamiętajmy, że tylko w tym przypadku odosobnienia i powrotu do pełnienia woli Boga, średniowieczny Jonasz – jakim stał się św. Franciszek z Asyżu – został przygotowany przez Ducha Świętego do wypełnienia Bożego zadania.

 

   Pozwolić na uaktualnianie się profesji w naszym życiu

 

Nie ma co się oszukiwać, nawet jeśli zrobiliśmy już krok zawierzenia Panu Bogu naszego życia przez profesję rad ewangelicznych, to trzeba jeszcze dalszej uległości i pozwolenia Duchowi Świętemu, by w warunkach, które są naszym uciekaniem od posłuszeństwa Bogu, zatrzymać ten proces i wrócić przez dar profesji do Pana Boga. Nie trzeba się tu niczego wstydzić, bo człowiek potrzebuje niekiedy odsunięcia, odosobnienia – czyli owych „trzech nocy i trzech dni” – aby zrozumieć swoje powołanie życiowe! Te małe dramaty są często po to, by jeszcze pełniej włączyć się w misję apostolstwa.

Perypetie życiowe Jonasza czy Biedaczyny z Asyżu nie przekreślają ich umiejętności, czy wiedzy. Wręcz odwrotnie, to, co oni wybrali, rozwija ich, i ubogaca. Choć nie jest to wcale przyjemne, a po uwolnieniu nie wykonują swojej misji z przekonaniem, to przez posłuszeństwo zbliżają się do celu. Podobnie będzie w naszym życiu, jeśli przez trudności odnajdziemy siłę w profesji zakonnej, w miejscu gdzie kiedyś zawarliśmy nasze „tak” wobec woli Pana Boga, to z czasem stanie się to naszym wolnym wyborem – i wtedy będzie w pełni odpowiedzią na Boże powołanie.

 

Zakończenie

 

Dlatego Jonasz po przeżyciu wewnętrznym „statku” a potem „ryby” umiał pójść za głosem Boga i po wyrzuceniu przez rybę na brzeg mógł w pełni uczestniczyć w prorockiej misji. Dlatego św. Franciszek z Asyżu po odosobnieniu w kościółku św. Damiana i po zanurzeniu się w „rybie” poproszeniu namiestnika Chrystusa – papieża Innocentego, by dla Kościoła związał go ślubem posłuszeństwa, zaczyna z takim entuzjazmem głoszenie Ewangelii.

Dlatego też każdy franciszkanin, po czasie postulatu i nowicjatu, zakończonego złożeniem profesji, odnajduje tyle entuzjazmu, by głosić, dyktowane mu przez Ducha Świętego, obrazy z życia samego Jezusa Chrystusa, poprzez wprowadzanie we własne życie scen, które odnalezione zostały w Ewangelii.

O. Jan Fibek OFMCap

---

 

KALENDARZ  LITURGICZNY

 

WIELKI TYDZIEŃ

14.04 – NIEDZIELA  PALMOWA  MĘKI  PAŃSKIEJ

15.04 – WIELKI  PONIEDZIAŁEK

16.04 – WIELKI WTOREK

17.04 – WIELKA  ŚRODA

 

ŚWIĘTE TRIDUUM PASCHALNE

18.04 – WIELKI CZWARTEK – MSZA WIECZERZY  PAŃSKIEJ

19.04 – WIELKI PIĄTEK MĘKI PAŃSKIEJ

20.04 – WIELKA SOBOTA

 

OKRES WIELKANOCNY

21.04 – UROCZYSTOŚĆ  ZMARTWYCHWSTANIA  PAŃSKIEGO

28.04 – NIEDZIELA  MIŁOSIERDZIA  BOŻEGO (Biała)

29.04 – UROCZYSTOŚĆ ŚW. WOJCIECHA, biskupa i męczennika, głównego patrona Polski

 

---

WIADOMOŚCI  DLA  WSPÓLNOTY  FZŚ

W czwartki o godz. 17.30 nabożeństwo ku czci św. Franciszka, poprzedzone modlitwą Różańcową

W piątki o godz. 17.30 – modlitwa Różańcowa lub nabożeństwo, po wieczornej Mszy św. – Nieszpory

 

Intencja modlitwy obowiązująca wspólnotę w kwietniu 2019 roku:

O nowe powołania do FZŚ, błogosławieństwo Boże dla wspólnoty miejscowej FZŚ
oraz wspólnoty św. Piotra i Pawła – Toruń Podgórz

 

11.04 – Spotkanie rady miejscowej wspólnoty FZŚ, po Mszy św. wieczornej /czwartek/, ok. 18.30

28.04 – Spotkanie miesięczne w salce – godz.14.30, Msza św. – godz. 16.00,

 

 

---

TERCJARZ  –  miesięcznik  franciszkańskiego  Zakonu Świeckich w Brodnicy.
Redakcja: s. Bożenna Chełkowska;
Materiały pomocnicze:   Konferencje do formacji ciągłej na 2018 rok „Posiąść Ducha Świętego”(2Reg 10,9),
Opieka merytoryczna:  O. Sylwester Brzeziński OFM.
Adres: Klasztor Franciszkanów, ul. Sądowa 5a,  87 – 300  BRODNICA,  tel. 56 498 25 07.
Adres strony:  www.fzsbrodnica.franciszkanie.pl