Radujcie się zawsze w Panu

Na pewno każdy z nas przeżywa w swoim życiu chwile smutku i trwogi. Takim miesiącem refleksji, smutku zapewne jest miesiąc listopad, miesiąc, kiedy kojarzy nam się z odejściem kogoś bliskiego do Pana. Widok dzisiejszego świata stale skłania nas do smutku. Jesteśmy niespokojni, gdy wspominamy bolesną przeszłość, jak również, gdy patrzymy w przyszłość. Codzienna prasa nas informuje o katastrofach, wypadkach, skandalach, itd. Nieszczęście i smutek są naturalnymi skłonnościami człowieka, który je oczywiście odrzuca, bo są nieprzyjemne, ale też w nich znajduje upodobanie.

Człowiek lubi się uskarżać i wzbudzać współczucie u innych. Chętnie nad sobą biadoli, bo mu się nie chce nad sobą pracować. Zniechęcenie, znużenie, niezdolność kochania lub nawiązywania kontaktu z drugą osobą, rozpacz i zanik życia modlitewnego: oto niezliczone skutki smutku, tak naturalnego u człowieka, co więcej smutek otwiera drzwi do zła, co dalej prowadzi do dalszego smutku.

Dlatego, kiedy będziemy przeżywali smutek, niezależnie, czy to jest listopad, czy smucimy się z innego powodu, uciekajmy się zawsze do Jezusa Chrystusa, bowiem w Nim jest zawsze radość.

„Radujcie się zawsze w Panu, jeszcze raz powtarzam: radujcie się !.” nabiera szczególnego znaczenia. Chrześcijanin, dziecko Boże nie może być smutny, serce nie może być przygnębione, bowiem żyje Ewangelią, a Ewangelia to dobra i radosna nowina. Fakt, że Bóg jest z nami, stanowi powód do największej radości. Radość jest programem Ewangelii naszego życia i wieczności: „ Wejdź do radości Pana twego”. Jeśli Bóg jest z nami, nie możemy się smucić, chociaż trzeba było wiele cierpieć i zmagać się z trudnościami. Można łatwo zauważyć, że wśród nas coraz mniej jest ludzi szczęśliwych i radosnych, coraz mniej uśmiechniętych twarzy i rozradowanych dusz. W naszych domach jest coraz więcej wygód, ale coraz mniej szczęścia i radości. Czasami radości szukamy tam, gdzie wszyscy znajdowali raczej nieznośną pustkę i głęboki smutek, a więc w świecie bez BOGA, w życiu bez Ewangelii i Chrystusa. W takiej sytuacji musimy być smutni.

Radość chrześcijańska wypływa z posiadania Boga, czystego sumienia i spełnionego obowiązku. Jest to szczęście w Chrystusie. Czasami człowiek czuje się osamotniony, mimo że żyje wśród tłumu, jest często sam. Czuje się jakby odepchnięty i dlatego jest właśnie smutny. Winien jest temu sam, a raczej jego egoizm. Chciałby być wesoły i szczęśliwy kosztem Boga i swoich bliźnich. Radość mieszka w otwartym sercu i na dłoni, która daje. RADOŚĆ i szczęście rodzą się z naszych wysiłków, by stworzyć świat, w którym będzie mniej łez, mniej cierpienia, mniej krzywdy, mniej zazdrości, w którym nie będzie nienawiści. Czyńmy zatem wszystkim dobrze, a nie źle, a wszyscy będziemy szczęśliwi, radośni i weseli.

„ Radujcie się zawsze w Panu”. Chrześcijanin żyjący z Chrystusem powinien być zawsze radosnym optymistą, natomiast bez Chrystusa w sercu jest wiecznie niezadowolony i smutny. Czyż właśnie nie dlatego tak mało jest prawdziwej radości na twarzy i w sercu współczesnego człowieka, że szuka jej w niewłaściwym miejscu, szuka bowiem wszystkiego, tylko nie Boga, który jest naszą nieprzemijającą radością. „ Największą radością jest świadomość czystego sumienia ”. Radosny może być naprawdę tylko człowiek z czystym sumieniem, człowiek, który oczyścił swoją duszę i pojednał się z Bogiem. Jeżeli przywrócimy naszej duszy życie Boże, powróci do nas również prawdziwa radość. W przeciwnym wypadku czeka nas ustawiczny smutek. W życiu duchowym jeden jest tylko smutek upragniony: to znaczy taki, który ogarnia nas i powinien nas ogarniać, kiedy upadamy. Jedynie grzechy są naszym smutkiem. Ale jest na nie lekarstwo które trzeba natychmiast zastosować: sakrament spowiedzi św. Odkupienie zrealizowane w osobie Jezusa Chrystusa uobecnia miłosierdzie Boga Ojca, który wydobywa człowieka z kondycji grzechu, by przywrócić go do jego wysokiej godności. Św

. Franciszek skupił uwagę na nieskończonym miłosierdziu Pana Boga, któremu każde ludzkie stworzenie może się z zaufaniem powierzyć. Z wielką prostotą i spontanicznością oraz z pewnością, że Bóg jest dobry, św. Franciszek odkrył, że każde dobro należy do Boga, co więcej, że wszystko jest Jego darem dla człowieka. Żaden człowiek nie może nie oddawać Mu czci za dobro, które każdego dnia otrzymuje od Boga. Jasnym jest zatem, że prawdziwa radość chrześcijanina wyraża się tylko dzięki odkryciu, że Bóg jest prawdziwie dobry. Jedynie w Bogu posiada się prawdziwą radość, gdyż jedynie On jest prawdziwą radością, prawdziwym dobrem i pięknem, prawdziwym wybranym. Radość to prawdziwe braterstwo dla duchowości franciszkańskiej. Radość jest przede wszystkim wewnętrznym stanem duszy, który odzwierciedla się we wszystkich wyborach życiowych. Jest to nowy sposób przeżywania Ewangelii, bycia między ludźmi, życia we wspólnocie: z radością osiąga się, doświadcza i uzupełnia każdą inną cechę czy też cnotę franciszkańską. Doskonała radość jest doskonalą wolnością: po całkowitym życiowym wyborze Boga i Jego spraw, wyborze, który dokonał się w Chrystusie, przez Chrystusa i z Chrystusem. Radość franciszkańska dokonuje się jako znak wspólnoty franciszkańskiej, w duchu braterstwa: i z zaufaniem powinien jeden drugiemu wyjawiać swoje potrzeby, aby drugi mógł je zaspokoić i usłużyć bratu. Radujcie się zawsze w Panu; radujcie się! Niech będzie znana wszystkim ludziom wasza wyrozumiała łagodność: Pan jest blisko! O nic się już zbytnio nie troskajcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie Bogu. Radość jest czymś wrodzonym, potrzebnym, pięknym. Człowiekowi radość przychodzi czasem z wielkim trudem, choć potrzebuje jej, jak powietrza. Czym właściwie jest radość? Wesoły – radosny… Czy to samo? Oczywiście, nie. Wesołość z radości może płynąć. Ale może mieć inne podłoże. Można się śmiać do łez oglądając komedię, można innych bawić dowcipami – a tak naprawdę być przeraźliwie smutnym. Nie każdy wesołek jest radosny. Ale każdy radosny człowiek promieniuje pokojem, weselem, ciepłem, przyjaźnią. Chciałoby się rzec, że radość stanowi i zarazem świadczy o wewnętrznej, duchowej sile i kondycji człowieka. Nie sposób radości oderwać od miłości tak człowieka, jak i miłości Boga. Dlatego głęboko przeżywana wiara owocuje radością. Dlatego czyny dobroci i miłości też owocują radością. Radość jest czymś tak ważnym dla człowieka, że Apostoł nakazuje: Radujcie się zawsze w Panu! Jak miłość, tak i radość jest nie tylko potrzebą – jest obowiązkiem. Bez radości (tak jak i bez miłości) nie sposób być człowiekiem. Przeto i jedna, i druga są przedmiotem przykazania. Szkoda, że w naszej tradycji tylko miłość jest tak rozumiana. A przecież jeśli człowiek, by naprawdę być człowiekiem, musi być radosny, o ileż bardziej to „musi” wiąże chrześcijanina. Nawet, gdy spotyka nas ból i cierpienie? Tak, nawet wtedy: „Za pełną radość poczytujcie to sobie, bracia moi, ilekroć spadają na was różne doświadczenia”. Chrześcijanin widzi dalej i więcej – widzi niewidzialne. Dlatego wie, że „cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić”. Zawsze? Nawet, gdy grzeszy, chrześcijanin ma się radować? Tak. Oczywiście, nie dlatego, że grzeszy – ale ponieważ wie, iż „w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia”. I tak radość chrześcijanina zamienia się w żywe świadectwo dawane sile Ewangelii. A radosny chrześcijanin staje się znakiem dla świata.

A K T U A L N O Ś C I

Z naszej wspólnoty dnia 19 września 2007 roku odeszła do Pana śp. siostra Marianna Sonakowska, wiernie, oddana Panu Bogu i św. Franciszkowi. We Franciszkańskim Zakonie Świeckich przynależała prawie 11 lat. Dziękujmy Panu Bogu za siostrę, jej gorliwość i nie zapominajmy o Niej w modlitwie.

Poza smutną informacją wspólnota nasza przeżywała również radość. Pięć osób obchodziło swój jubileusz przynależności do FZŚ. Są to następujące siostry:
1. Zofia Kowalczyk – 50 lat,
2. Irena Grzybowska – 25 lat,
3. Halina Kamińska – 25 lat,
4. Jadwiga Czerwińska – 25 lat,
5. Władysława Nowakowska – 25 lat.

Radując się, wspólnie wypiliśmy kawę, herbatę, zjedliśmy ciasto. W intencji jubilatek odprawiona została dziękczynna Msza św..

Wspólnota ciszyła się również z rozpoczętej nowej formacji (postulat) przez siostrę Lucynę Drzymalską I i dalszą formację (nowicjat) przez siostrę Lucynę Drzymalską II. Przyjęcie tych sióstr miało miejsce w dniu 03.10 2007 roku po Mszy św. wieczornej przy ołtarzu św. Franciszka przy udziale kilku kapłanów i o. Opata Eugeniusza – głównego celebransa uroczystości ku czci św. Franciszka.
Niech św. Franciszek pomaga Wam drogie siostry wytrwać w powołaniu i wyprasza Wam u Jezusa Miłosiernego potrzebne łaski do dalszej formacji we Wspólnocie FZŚ. POKÓJ I DOBRO!

KALENDARZ FRANCISZKAŃSKI ( LISTOPAD)

01.11.– Uroczystość Wszystkich Świętych (odpust za zmarłych).
02.11.– Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych(Dzień Zaduszny).
03.11.– Wspomnienie Zmarłych Braci i Sióstr, Rodziców, Krewnych, Dobrodziejów Zakonu Serafickiego.
09.11.– Święto rocznicy poświęcenia Bazyliki Laterańskiej.
17.11.– Święto św. Elżbiety Węgierskiej, zakonnicy i, patronki FZŚ.
25.11. – Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata.
29.11. – Święto Wszystkich Świętych Zakonu Serafickiego.
30.11. – Święto św. Andrzeja Apostoła.

KALENDARZ WSPÓLNOTY FZŚ I FRA
(LISTOPAD)

Intencja dowolnej modlitwy obowiązująca Wspólnotę w listopadzie 2007 roku

„O radość życia wiecznego dla zmarłych a dla żyjących pokój i radość serca…”

1. Spotkanie modlitewne na cmentarzu po wieczornej Mszy św. w dniach od 02 do 08 listopada.
2. Druga niedziela miesiąca tj. 11 listopada – Śpiew Godzinek ku czci NMP.
3. Drugi poniedziałek miesiąca tj. 12 listopada – po wieczornej Mszy św. – adoracja Najświętszego Sakramentu.
4. Druga środa miesiąca – 14 listopada – po wieczornej Mszy św. spotkanie Ewangeliczne.
5. Trzeci czwartek miesiąca tj. 15 listopada – spotkanie Rady.
6. W każdy piątek po wieczornej Mszy św. – modlitwa Brewiarzowa w kościele – prowadzi FRA, krótka adoracja.
7. Ostatnia niedziela miesiąca tj. 25 listopada o godz. 14,45
spotkanie w salce – godz. 16,00 Msza św. wspólnotowa.

TERCJARZ – MIESIĘCZNIK FRANCISZKAŃSKIEGO ZAKONU ŚWIECKICH – BRODNICA
Opracowała : Bożenna Chełkowska; opieka merytoryczna: ojciec Ireneusz Główczewski OFM;
Adres: Klasztor Franciszkanów, ul. Sądowa 5a, 87 – 300 BRODNICA tel. (56) 498 25 07.